Locatie: Stadsbouwhuis, Langegracht 72, Leiden
“Mooie nummers, goede dirigent, frisse pianist, spetterende choreografie en verrassende zangeressen. De akoestiek was goed. Het gebouw begrijp ik niet helemaal, ik ben ouder dan dit monument!” – Ank, fan en voormalig zangeres bij Heart & Soul
Dat laatste gold voor meer van ons. Om precies te zijn voor elk lid in ons koor van 46+, want zo jong is dit monument in Leiden. Maar wat een unieke plek om met ons gezang te vullen! Misschien zijn wij wel het laatste koor op deze plek, want het wordt op korte termijn gesloopt om plaats te maken voor appartementen.
Het Stadsbouwhuis was in 1978, toen het werd gebouwd door architect FA Temme, een toonbeeld van high-tech snufjes (want er was een klokthermostaat) en dankzij het gebruik van veel glas was het van nature licht, dus energiezuinig. Maar nu met AI en ledlampen en een totaal ander beeld van ‘zuinig en high-tech’, is er van die innovatieve voorbeeldfunctie niet zoveel meer over. En dus, op de laatste ademtocht van dit jonge Leidse monument, zetten wij volop in op nog een laatste moment van glorie.
Met een lekker ruime bezetting in het koor en een gezellig publiek, dat al tijdens het inzingen af en toe het applaus inzette, zat de sfeer er snel goed in. De lekkere akoestiek in het gebouw gaf onze galmen een extra zetje en met ‘Wings’ gaven we het pand, onszelf en iedereen die naar ons wilde luisteren vleugels.
Met de vleugels nog gespreid switchten we naar het breekbare, melancholische ‘Someone you loved’. Onze variatie in volume kwam echt mooi tot zijn recht in deze ruimte. Heerlijk.
‘Rather be’ is voor ondergetekende nieuwe loot aan de Heart&Soul boom (het was mijn eerste optreden) een pittige uitdaging. Gelukkig zijn er genoeg dames om mij heen die ook dit nummer tot een goed eind brengen.
Toen kwam ‘Bad Guy’, vermoedelijk de publieksfavoriet. “Leuk! Leuk om te horen én om naar te kijken”, zei een van de heren uit het publiek. Hij zag ons sexy, stoere, coole en ‘rough’ blikkende dames echalon wel zitten. Misschien maar goed dat hij niet álle lyrics goed had beluisterd!
Somewhere only we know zou je het monument in het korte repertoire van vandaag kunnen noemen. Het is de signature song van Keane én het oudste nummer in deze lijst, uitgekomen in 2004. En het was heerlijk, lekker zingen met je buurvrouw, in ons hoofd afdwalend naar een plekje om te praten ergens, dat alleen wij kennen.
We eindigden met Never gonna not dance van Pink. Spetterend, dansend en feestend op onze nieuwe, kersverse choreo die ruimte geeft aan ieders enthousiasme.
Het hele setje van 6 nummers zongen we twee keer, onder de inspirerende leiding van onze interim dirigent Marlous, die op een ontspannen manier ook het publiek betrok bij het programma. Met Luuk op de toetsen, die niet alleen onze muzikale houvast is, maar ook een baken van rust, was de muzikale begeleiding ook tiptop in orde.
Tijdens het tweede optreden werden we gezellig bijgestaan door de 3-jarige Caithlyn, die op mama’s schouder veel meer kon genieten van ons gezang dan in het publiek bij papa. Ik snap dat wel, het is gewoon heel erg leuk om tussen een groep zingende meiden te staan! Volgende keer ben ik er weer bij. Jij ook, Caithlyn?
Kijk hier voor een impressie van ons optreden in het Stadsbouwhuis.
(Geschreven door: Lianne)
