Paradiso Korendagen 2023
(door Diane) Na de feestdagen was het zover, volle bak voorbereiden voor een optreden waar we altijd erg naar uit kijken: de Korendagen in Paradiso. Ook dit jaar waren we een van de gelukkigen om op te treden op het hoofdpodium! De laatste repetitie voor die bewuste zondag 15 januari ging eigenlijk te goed voor een generale repetitie. Wel waren er nog wat laatste wijzigingen in de choreografie, maar we waren er klaar voor. En vooral, we hadden er zin in!
Onze Ank had een touringcar geregeld die ons recht voor Paradiso zou afzetten. Je bent een artiest of niet, toch?
De sfeer in de bus was gezellig en ontspannen, er werd volop gekletst. Na al even onderweg te zijn, werd er van achter in de bus voorzichtig het eerste inzingnummer ingezet. Ons vertrouwde nummer ‘Run to you’. Deze klonk prachtig en de buschauffeur was onder de indruk. Het was alleen wel lastig om samen in hetzelfde tempo te zingen als je zo achter elkaar zit.
Dat bleek wel toen ‘Sweet Dreams’ werd ingezet. Een aantal van ons hadden bovendien net een hap van hun lunch genomen, het was immers al na twaalven… Ik vermoed dat dit de slechte generale repetitie was, om iets meer dan een uur later de sterren van de hemel te zingen…
We waren al bijna bij Paradiso toen onze bus een wegomleiding tegenkwam. Een bocht die onze buschauffeur onmogelijk kon maken. Maar nu, achteruit met de bus? Dat leek ons ook een lastige opgave middenin het drukke Amsterdam met al haar automobilisten, fietsers en voetgangers. Maar onze chauffeur voerde de manoeuvre uit alsof het niks was.
Zo werden we alsnog (bijna) voor de deur afgezet, als echte sterren.
In minder dan een uur zouden we echter al op het podium staan. Er was alleen geen ruimte om nog in te zingen… Misschien was dat juist hetgeen wat dit optreden anders maakte dan al die anderen de jaren ervoor. Niet inzingen, betekende in dit geval geen tijd om je zenuwachtig te maken over die ene noot die niet goed ging. We namen gewoon plaats aan de zijkant van het podium en bereidden ons in stilte en al luisterend naar het andere koor voor.
Bijzonder was omdat het koor voor ons zo’n totaal ander genre liet horen, wij ons echt konden onderscheiden op dat moment. De toeschouwers gingen naar een statisch beeld van een meer klassiek koor dat zich verschool achter hun bladmuziek naar ons.
Dit was het moment om te laten horen én zien waar wij toe in staat zijn!
Gek genoeg, normaal is de start van een optreden een beetje onwennig, gehaast een vol met zenuwen. Maar op de een of andere manier stonden we daar allemaal met vertrouwen. Stuart gebaarde nog even goed op de buikademhaling te letten en playbackte dat we vooral moesten genieten.
‘Something just like this’ was waar we mee aftrapten en we genoten om dit verhaal al zingend te vertellen. En blijkbaar het publiek ook, want we kregen een daverend applaus! Een applaus dat we eigenlijk niet bij een eerste nummer verwachtten, ook Stuart niet aan zijn blik te zien. Met ‘Somewhere only we know’ namen we het publiek mee naar een plek uit verleden en deelden we ons verhaal met hen een met elkaar. We gaven alles, ons enthousiasme, energie en vooral samenzang! En die energie kregen we ook bij dit nummer terug van het publiek.
Ik zag aan Stuart dat hij ons ruimte wilde geven om even tot adem te komen. We mochten immers nog drie nummers zingen. Maar wij konden niet stoppen en knalden met vol overgave en inleving van ‘Sweet Dreams’ naar ‘Uptown Funk’ en namen het publiek erin mee. Als afsluiter van de set zongen we ‘This is me’. Een nummer dat ons ondertussen op het lijf geschreven is en waarmee we onze kracht als koor laten zien. Want This is Us, Heart and Soul, een groep van totaal verschillende dames dat geniet van samen zingen en dansen en zo het verhaal achter de muziek kan overbrengen. En dat dat verhaal was aangekomen, was duidelijk, heel duidelijk. Ik heb zelden zo’n hard applaus gehoord na een optreden. En toen de spreekstalmeester ons optreden afsloot met de woorden: ‘Wat zijn jullie goed!’, zag ik de bevestiging in de gezichten van het publiek. Wat voelde ik me trots dat ik bij deze bijzondere groep van dames en twee heren (Stuart en Luuk) mag horen.
Wat een optreden! Nu ik er al schrijvend aan terugdenk, komt het gevoel van die dag gelijk weer terug. Paradiso, volgend jaar komen we zeker weer!
Korenweekend december Leiden 2022
(door Linda G.)
Wat blijft het toch een feest om op te treden! En dat gevoel werd nog versterkt door de heerlijke kerstsfeer in de stad. Op zaterdag 10 december zongen we twee sets van 30 minuten. Dit keer geen jury (of hier en daar toch een familielid…;), maar vooral verbinding maken; met elkaar en met de toeschouwers.
We mochten de eerste 30 minuten binnen in de Vintage Department Store (de oude V&D) zingen. Vlak naast de ingang aan de Aalmarkt begonnen we onze plek in te richten; tussen de rekken met broeken, shirts en stola’s (!) baanden we ons een weg voor een strategische positie voor de piano en op zoek naar stroom. Het werd al aardig druk in de store en we zagen veel bekenden, waaronder een aantal oud-koorleden. Wat leuk dat we altijd nog door hen gevolgd worden. We stonden voor het eerst in de nieuwe opstelling, op zogeheten klankkleur. Hoe onze dirigent Stuart het voor elkaar krijgt om onze stemmen zo mooi op elkaar te laten aansluiten is mij een raadsel. Daar moet je echt een professional voor zijn en dat is hij! En wat deden we het allemaal hartstikke goed! Ga er maar aanstaan, niet meer bij je vertrouwde eigen stemgroep, maar tussen de anderen in. In het repertoire van deze dag zaten natuurlijk ook twee kerstnummers, waarvan één een heerlijke meezinger. De akoestiek was fantastisch en we hebben er een tof half uur van gemaakt.
BALK Festival west 2022
(door Krista)
We mochten weer! Eindelijk weer optreden, en hoe. We deden mee aan het jaarlijks terugkerende BALK festival, in theater de Muze in Noordwijk. Twee keer 20 minuten het podium op, twee keer laten zien wat we waard waren. Twee keer zingen. Met z’n allen, zoals we dat het liefste doen.
In de weken die eraan vooraf gingen repeteerden we alles, week na week. Wie staat waar, hoe komen we op, en ach, die pasjes. Deden we nu juist de linkerhand over de rechter arm, of andersom? Tien seconden om je na het einde van een lied voor te bereiden op het volgende en in de juiste positie te gaan staan, mét de juiste mindset. De kledingvoorschriften kwamen weer uit de kast, de kleuren werden nog wat aangepast. Gaf weer een mooie aanleiding om te gaan shoppen. Zingen gaat echt lekkerder op platte schoenen, dus wie hakken had in de juiste kleur; toch nog even de stad in om een paar leuke zeegroene platte schoenen te scoren (en, wie had dat gedacht… het is gelukt!)
De dag zelf was winderig maar zonovergoten, dat past, als je naar Noordwijk gaat. We carpoolden naar de Muze, onderweg wisselden zin en zenuwen elkaar in rap tempo af.
Bij aankomst gelijk de zaal inspectie. En daarbij werd Stuart toch wat wit om de neus. Ons eerste optreden vond plaats in de Grote Zaal. Met een ruim podium, waar we makkelijk met z’n allen op pasten. Maar de tweede keer…. Het tweede podium was veel kleiner dan we hadden verwacht. We zagen al voor ons hoe we over elkaar zouden struikelen bij het lopen, erbij zouden staan als sardientjes in een blik. Maar ook dat hoort erbij, improviseren met wat voor handen is. En dat kunnen wij. Eerst maar eens het spits afbijten, en dan zouden we wel verder zien.
Stuart herpakte zich, besloot dat het goed kwam en gaf ons tijdens het inzingen nog een extra dosis zelfvertrouwen mee. We hadden er zin in.
Dat we werden aangekondigd als popkoor Heard and Soul rekenden we ook maar goed. Want we zingen uit ons Heart, maar dat doen we per slot van rekening natuurlijk gewoon om Gehoord te worden.
Eenmaal op het grote podium was het toch wel even wennen weer. We zongen het dak eraf, dat zeker. Het was alleen zo jammer dat de helft van het koor pianist Luuk helemaal niet horen kon, en daardoor iets al te enthousiast steeds sneller begin te zingen. Ook Stuarts dirigentie mocht niet baten. Als het schip eenmaal op stoom is… We bleven zo wel mooi binnen die gegeven tijd van 20 minuten… En ach, wat hadden we toch weer een plezier.
Tweede ronde, nieuwe kansen. Op dat piepkleine podium. We pasten best. Dat de achterste rij op een zeker moment gesandwiched werd tussen de achterwand en de rest van het koor, dat zagen ze toch niet, in de zaal. En dat één van de solisten opeens haar tekst verhaspelde mocht ook de pret niet drukken. We konden Luuk goed horen, en eigenlijk was het ook best wel knus, zo dicht op elkaar. Stuart, die zichzelf graag overbodig maakt, bleef het grootste deel van de tijd op z’n stoel zitten. Dat hielp. Dan ging het dus goed.
Voor we het wisten zat het erop. We keken nog wat bij de andere koren, en besloten gezamenlijk hoe leuk het is dat wij zoveel uptempo nummers zingen, en ons daarmee echt wel onderscheiden.
Tijdens het lopend buffet was het weer een drukte van jewelste, de spanning was van ons afgevallen, er werd naar hartenlust gekletst en gelachen. Het wachten was nu alleen nog op het oordeel van de jury, en hoe dat zou luiden maakte ons eigenlijk niet zoveel meer uit. Natuurlijk is het leuk om zo’n festival te winnen, maar we hadden ook wel gezien hoe ontzettend goed de andere koren waren. We hadden gedaan wat we konden, en hadden ervan genoten. Voor ons was dat op dat moment genoeg.
Toch een klein spanningsgolfje toen we de jury envelop in handen kregen. Wat zou erin staan? Het rapport voor ons tweede optreden was lovend, er werd gesproken over ons plezier en enthousiasme, en van de erin opgenomen tips konden we weer wat leren. En dat dat eerste optreden niet zo goed ging… tja, dat wisten we natuurlijk al lang.
Het was een lange, enerverende dag, moe maar tevreden carpoolden we weer naar huis. Op witte sneakers. Want nieuwe schoenen, die moet je nu eenmaal niet te lang dragen, ook al zijn ze nog zo leuk.
Open Monumentendag Leiden 2021
(door Karen)
Het zou misschien onwennig moeten voelen na twintig maanden niet optreden. Althans, niet optreden in het echie. Je weet wel, die driedimensionale wereld. Met echte mensen om je heen en je omgeving in geuren, kleuren en geluiden zonder een barrière van pixels. Zonder Zoom, zonder Jamulus, zonder ‘ik hoor je niet, wat zei je nou als laatste?’, zonder ‘mijn internet doet raar, ik haak af vanavond’, zonder vastgevroren gekke bekken of geluidsvertragingen.
Maar nee, het voelde als vanouds. Het was Open Monumentendag op zondag 12 september 2021 in Leiden. Onder het frisse groen op het Pieterskerkplein stond Popkoor Heart & Soul te zingen en dansen alsof we de afgelopen tijd niet anders hadden gedaan. Misschien met nét wat meer glimlach. Een schepje meer energie. Een snufje extra durf. Want het mocht weer en dat zouden wij laten horen ook! De onversterkte akoestiek was verrassend goed, de lindebomen hielden het geluid mooi gevangen, zodat onze harmonie vol naar voren werd geduwd. De dag was prachtig, het publiek warm en groot. Met de anderhalve meter nog vers in het geheugen zaten trouwe familieleden en vrienden op de rijen klapstoeltjes, net zo blij als wij. Voorbijgangers bleven even staan langs de hekken en deden een spontaan dansje mee. Wij zongen iedereen toe.
Of het nou over de liefde ging met Waterloo, de kracht in jezelf met onze gouwe ouwe Something inside so strong of hoe a night on the town voelt met Uptown funk. Pianist Luuk en dirigent Stuart gaven, het koor gaf terug. En die positieve energie werd gevoeld. Er zullen nog meer Open monumentendagen volgen.
Maar die editie van september 2021, dát zal toch altijd een speciale blijven.